Παπακωνσταντίνου, Ραγκούσης, Μπιρμπίλη, ο κύκλος των χαμένων κηπουρών

Ο τέως υπουργός οικονομίας Γιώργος Παπακωνσταντίνου δεν πρέπει να έχει παράπονα από τη ζωή. Τα έζησε όλα. Τόσο την παντοδυναμία όσο και το στρίμωγμα με την πλάτη στον τοίχο.

του Στρατή Μαζίδη

Αν πάντως ο κος Παπακωνσταντίνου
αναρωτιέται τι να φταίει, τι να φταίει, που δεν πήγαμε μπροστά, η απάντηση είναι απλή. Φυσικά δεν είναι ούτε το κύμα ούτε ο άνεμος. Είναι η αρετή της αυτογνωσίας, αυτό που οι αρχαίοι πρόγονοι έλεγαν γνώθι σαυτόν.

Ο πρώην τσάρος της οικονομίας δεν κατανόησε ότι δεν έφτασε εκεί που έφτασε με την αξία του και μόνο με την αξία του όπως έλεγε ο Γιάννης Βογιατζής στη γνωστή ελληνική ταινία “η κόμισσα της φάμπρικας” αλλά με τη φιλία του και μόνο με τη φιλία του. Σαφώς υπήρχε το σημιτικό υπόβαθρο αλλά η φιλία με το ΓΑΠ, η παρουσία του στον κύκλο των χαμένων -πια- κηπουρών, τον κατέστησε υπερυπουργό.

Αισθάνθηκε τόσο ισχυρός που μας διέσυρε ως λαό διεθνώς. Αποδέχθηκε το μαγειρεμένο έλλειμμα. Ξεκίνησε το φοροπογκρόμ. Κανείς όμως δεν αναρωτήθηκε τότε πως ένας άκαπνος λοχίας, ανέλαβε στρατηγός στην πρώτη γραμμή εν καιρώ πολέμου. Με τι περγαμηνές; Με ποια εμπειρία;

Για αυτό ακριβώς Γιώργο επειδή δεν χαμήλωσες λίγο το βλέμμα όπως τα cartoon που τρέχουν και ξαφνικά διαπιστώνουν ότι βρίσκονται στον αέρα, ήρθε η πτώση σου. Διότι άλλο κηπουρός και άλλο τσάρος. Υπάρχει χαοτική απόσταση.

Υπήρχαν και πιο ασφαλή υπουργεία. Ακίνδυνα. Απόδειξη; Τα έτερα μέλη των χαμένων κηπουρών.

Η κα Μπιρμπίλη που απολαμβάνει ακριβό γαλλικό κρασί στις όχθες του Σικουάνα με έναν παχυλότατο μισθό ή έστω ο απλός ταπεινός δήμαρχος Πάρου Γιάννης Ραγκούσης που τώρα γεύεται όμορφα μεζεδάκια μπροστά σε κάποιο πιθανό πετρόκτιστο τζάκι της Πάρου. O πάλαι ποτέ κοινοτάρχης παίζοντας με ασφαλή παιχνίδια είχε και την πολυτέλεια να βγει από πάνω φεύγοντας.

Και το αποκορύφωμα; Ο ίδιος ο αρχικηπουρός Γιώργος Παπανδρέου που προφανώς αισθάνεται τόσο ασφαλής (το γιατί το καταλαβαίνουμε όλοι) ώστε για την περίπτωσή σου ζήτησε να χυθεί άπλετο φως.

Πώς το είχε πει ο Αρσένης το 1996; Γιώργο χάσαμε; Ε για σένα το έλεγε!

http://freepen.gr/?p=13768