Η κοινωνική πολιτική που αφορά τα άτομα με ειδικές ανάγκες ασκείται με κύριο δόγμα τη μετάθεση των υποχρεώσεων του κράτους στις πλάτες της «κοινωνίας των πολιτών».
Η Ευρώπη αναζητεί πόρους και τεχνογνωσία για μια πανευρωπαϊκή στρατηγική κατά του διαβήτη. Σήμερα το 10% των Ευρωπαίων υποφέρουν από την αρρώστια, το 2030 κατά τις πρόσφατες εκτιμήσεις το ποσοστό αυτό θα φτάσει το16%. Το Ευρωκοινοβούλιο ενέκρινε ψήφισμα ζητώντας από την Επιτροπή να στηρίξει μία πανευρωπαϊκή στρατηγική πρόληψης, ενημέρωσης αλλά και αντιμετώπισης.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πιστεύει ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτή την επιδημία, αλλά κυρίως πρέπει να εστιάσουμε στην πρόληψη.
Γι αυτό στηρίζουμε την έκκληση προς τα κράτη-μέλη να αναπτύξουν μία εθνική στρατηγική για το σωστό διαιτολόγιο και τη σωματική άσκηση, ώστε να προληφθεί ο διαβήτης. Πίσω από την τεχνοκρατική γλώσσα κρύβονται δραματικά στοιχεία για το διαβήτη: 32 εκατομμύρια άνθρωποι στην Ε.Ε. νοσούν και άλλοι τόσοι έχουν αντίστοιχη προδιάθεση. Το 75% των ασθενών δεν μπορεί να ρυθμίσει τον διαβήτη και η στατιστική δείχνει ότι κάθε δύο λεπτά ένας Ευρωπαίος χάνει τη ζωή του από τις συνέπειες της ασθένειας.
Με μία ευρεία ερμηνεία του θέματος θα μπορούσε το ζήτημα αυτό να αναχθεί στη δημόσια υγεία. Και στα ζητήματα αυτά έχει απόλυτη αρμοδιότητα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Στην ουσία έχει πάρει επιδημικές διαστάσεις ο διαβήτης πολύς κόσμος το αντιλαμβάνεται πολύ αργά και δημιουργείται πρόβλημα.
Επιπλέον υπάρχει ακόμα ένα είδος ντροπής για να ειπωθεί προς τα έξω ότι κάποιος έχει ένα τέτοιο νόσημα. Γιατί όμως αυτή η αμηχανία παρατηρείται ειδικά στον διαβήτη και όχι σε άλλες ασθένειες;
Γιατί είναι χρόνια αφενός και αφετέρου γιατί υπάρχουν διάφορες προκαταλήψεις, οι οποίες είναι απίθανες. Ότι για παράδειγμα κάποιος που έχει διαβήτη είναι οξύθυμο άτομο ή άλλα τέτοια, τα οποία είναι αστειότητες. Επειδή όμως είναι χρόνιο νόσημα, δημιουργεί ένα ψυχολογικό βάρος στο ίδιο το άτομο και στους συγγενείς του. Μόνο μία πανευρωπαϊκή καμπάνια θα μπορούσε να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους να αντιμετωπίζουν το πρόβλημά τους όπως πρέπει.
Θα μιλήσω για τον παιδικό διαβήτη, ένα θέμα που παρακολουθώ πολύ στενά και για έναν προσωπικό λόγο 5 χρόνια πριν ο 14 χρόνος γιός μου, ένα μοναδικό παιδί, διαγνώστηκε ότι πάσχει από διαβήτη τύπου Α. Θυμάμαι λοιπόν τις πρώτες προσπάθειες μας μαζί με την σύζυγο μου, θυμάμαι την προσπάθεια μου να συνεννοηθώ με τον ασφαλιστικό μου φορέα για να τους εξηγήσω ότι το ταμείο του έπρεπε να καλύπτει και τον ειδικό εξοπλισμό που χρειάζεται το παιδί για να μετράει το σάκχαρο (τότε δεν υπήρχε 0% σε όλα), θυμάμαι ότι όταν το παιδί το πήγαμε, μετά τη διάγνωση, στο σχολείο και ενημερώσαμε τους καθηγητές του αυτοί μας κοιτούσαν τρομαγμένοι και έλεγαν συνέχεια «εάν συμβεί κάτι δεν θα φέρουμε ευθύνη»!! Εάν είναι δυνατόν καμία ενημέρωση σε κανένα επίπεδο από την πολιτεία, αναγκαστήκαμε εμείς οι γονείς να μαζέψουμε τους καθηγητές και να τους κάνουμε 2ωρο απλό σεμινάριο.
Στην Ελλάδα δυστυχώς μόνο υποσχέσεις και εξαγγελίες γίνονται και μετατίθενται στο διηνεκές. Οι όποιες ρυθμίσεις γίνονται σε σχέση που αφορούν παροχές προς τα άτομα με ειδικές ανάγκες, έχουν αποσπασματικό χαρακτήρα με απουσία μιας ολοκληρωμένης παρέμβασης που θα διασφαλίζει τις προϋποθέσεις για την ισότιμη συμμετοχή τους στην κοινωνία. Ουσιαστικά με την αντιασφαλιστική πολιτική του κράτους αφαιρούνται σιγά, σιγά οι όποιες παροχές προς αυτά τα άτομα και ειδικά παρατηρείται τραγική μείωση των παροχών στον κλάδο υγείας που τόσο έχουν ανάγκη τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Δυστυχώς έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλάβει το κράτος ότι τα αναλώσιμα που προμηθεύονται οι διαβητικοί θα πρέπει να δίνονται και αυτά με ποσοστό 0% όπως οι ινσουλίνες κάτι το οποίο ισχύει τον τελευταίο χρόνο. Η παγίδα όμως είναι ότι δίνοντας αυτή την παροχή μεθοδεύει να αρπάξει το επίδομα που δίνεται στους ινσουλινοεξαρτώμενους με τεχνάσματα όπως την μείωση του ποσοστού αναπηρίας από 67% σε 40% η 50%, κανένας δεν εξετάζει το ότι το διμηνιαίο επίδομα σαν βοήθημα είναι σημαντικό για την επιβίωση του διαβητικού τύπου Ι γιατί καλύπτει την στοιχειώδη διαβίωση του και την ειδική διατροφή του. Ποιος έκρινε και πώς για το ποιες είναι οι ανάγκες ενός διαβητικού τύπου Ι; Ποιοι μπήκαν μέσα σε κάθε οικογένεια που συντηρεί ένα άτομο με ειδικές ανάγκες και κατέγραψε τις ανάγκες του; Ποιος οι ποιοι αποφάσισαν ότι ένα από τα κριτήρια για να κόψουν το δίμηνο επίδομα πείνας από ένα παιδί ΑΜΕΑ είναι ότι ο ένας γονιός δουλεύει;; Εγώ και ο κάθε σοβαρός άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του δεν θα υπογράφαμε τέτοιες κατάπτυστες αποφάσεις σε βάρος ανθρώπινων ψυχών. Είναι εγκληματικό ότι έχουν αρχίσει να καταφτάνουν τα πρώτα σημειώματα από τους Δήμους της χώρας που ειδοποιούν ότι το επίδομα τους κόβεται η θα κοπεί στο άμεσο μέλλον. Αυτή η περίφημη απόφαση φυσικά και προς ικανοποιήσει της ΤΡΟΙΚΑ έγινε από τους Λοβέρδο, Κουτρουμάνη και φυσικά από το πρόσωπο των ημερών Παπακωνσταντίνου!!
Το επίδομα ψυχών με ειδικές ανάγκες έγινε θυσία προς ικανοποίηση και όφελος κάποιον για να μην πληρώσουν αυτά που οφείλουν. Δυστυχώς τα άτομα με ειδικές ανάγκες υπολογίζονται σαν νούμερα από τα μεγάλα νούμερα που καλούνται να τα διαχειριστούν. Ειδικά τώρα αυτές τις ημέρες αντί το κράτος να δίνει στα άτομα με ειδικές ανάγκες για να βελτιώσει την ζωή τους και την επιβίωση τους, προσπαθεί να κλέψει με τεχνάσματα τις παροχές που τους δίνει σε χρήμα.
Με αυτά τα λίγα λόγια πήραμε ένα σαφές δείγμα για το πώς η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται τη σύγκλιση των παροχών προς τα άτομα με ειδικές ανάγκες, σε καμία άλλη χώρα της Ευρωζώνης δεν υπάρχει τέτοια αντιμετώπιση στα άτομα με ειδικές ανάγκες και στους διαβητικούς τύπου Ι, σε καμία Ευρωπαϊκή σοβαρή χώρα δεν συνδέονται οι παροχές και τα κοινωνικά επιδόματα με την αύξηση της παραγωγικότητας και τον πληθωρισμό ενός κράτους, και ειδικά εδώ σε αυτή την χώρα δεν θα έπρεπε να τα πειράζουν καθόλου γιατί έτσι και αλλιώς πρόκειται για επιδόματα κοροϊδίας και πείνας.
Εύχομαι και ελπίζω ο Σαμαράς να δείξει το κοινωνικό πρόσωπο της κυβέρνησης συνεργασίας που ηγείται και να διορθώσει την άδικη και απαράδεκτη απόφαση των Λοβέρδου, Κουτρουμάνη και Παπακωνσταντίνου!!
Το παραπάνω άρθρο μου χωρίς κάποιες νέες προσαρτήσεις είχε δημοσιευτεί στο 2 τεύχος του ηλεκτρονικού περιοδικού apopseis.gr τον Μάιο του 2012 με τίτλο “ Κοινωνική Πολιτική”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου