Η υποχρέωση μιας σοβαρής κυβέρνησης με σκεπτόμενο οικονομικό επιτελείο είναι να μελετά προσεκτικά τους φόρους που επιβάλλει ή σκέπτεται εξετάζοντας τις επιπτώσεις τους.
του Στρατή Μαζίδη
Σε αρκετές περιπτώσεις θα διαπιστώσει κανείς ότι φέρουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιδιώκουν με πολλαπλάσιες όμως συνέπειες. Δύο από αυτούς είναι ο φόρος πολυτελείας καθώς επίσης και το τέλος επιτηδεύματος.
Φόρος πολυτελείας
Το κράτος δηλαδή φορολογεί κάποιον διότι ζει πολυτελώς. Αυτό αυτομάτως μας παραπέμπει σε ένα είδος τιμωρίας εκτός αν η πολιτεία με την απλοϊκή της συλλογιστική καταλήγει στο συμπέρασμα πως αφού δεν μπορεί να πατάξει τη φοροδιαφυγή ας επιβάλλει ένα βαρύτατο φόρο σε όσους κατέχουν σκάφη, ακριβά ΙΧ κτλ αφού λογικά όλο και κάτι θα έχουν κλέψει. Ας αναλογιστούμε όμως λίγο. Οι πωλήσεις στους κλάδους αυτούς δεν ήταν ποτέ υπέρογκες. Η αγορά των ακριβών Ι.Χ. επέφερε σημαντικά κέρδη για τις αντιπροσωπείες εξασφαλίζοντάς τους και χρήματα. Χρήματα από τα οποία καλύπτουν τις υποχρεώσεις τους και με βάση τα οποία φορολογούνται. Επιπρόσθετα τα έξοδα συντήρησης, κίνησης κτλ των οχημάτων αυτών είναι σημαντικά πιο υψηλά σε σχέση με τα συνηθισμένα. Με την επιβολή ποινής λοιπόν για τους κατόχους τους -κι ενώ πολλοί ξέρουμε ανθρώπους που έχουν πάθος με τα αυτοκίνητα κι ας στερούνται τα βασικά- βάζουμε πάγο στην αγορά αυτή. Ακόμη κι αυτοί που μπορούν να πληρώσουν, αναρωτιούνται γιατί θα πρέπει να το κάνουν βλέποντας τον παραλογισμό. Ειδικά στα ΙΧ το κράτος κάποτε προωθούσε τις πωλήσεις των άνω των 2000 κυβικών.
Αλλά και στα κότερα – που τελικά εξαιρούνται όπως φαίνεται- μας διαφεύγει ότι υπόκεινται σε λιμανιάτικα και δίνουν ζωή σε μια σειρά επαγγελματιών όπως πληρώματα, τροφοδοσίες, τουριστικά καταστήματα και εστιατόρια στους προορισμούς κτλ.
Τελικώς ότι είχε να κάνει με αυτό που ονομάζουμε πολυτέλεια έχει περιέλθει σε ένα τέλος.
Τέλος επιτηδεύματος
Ή αλλιώς μαζί με όλες τις άλλες επιβαρύνσεις το τέλος του επιτηδεύματος. Οι επαγγελματίες απέκτησαν μια ακόμη φορολογική υποχρέωση μαζί με άλλα χαράτσια άνευ νοήματος όπως το ΕΒΕΑ. Φορολογούνται λοιπόν επειδή δραστηριοποιούνται. Και φόρο γιατί επιχειρείς και φόρο φυσικά για ότι έβγαλες.
Τα € 650,00 δεν είναι διόλου ασήμαντο ποσό. Αντίθετα μπορεί να καλύψει μια σειρά σημαντικών εξόδων ενός επαγγελματία. Και φυσικά σε μια εποχή όπου οι περισσότεροι υπολογίζουν και το φραγκοδίφραγκο έχουν διαδραματίσει το ρόλο τους στην απόφαση αρκετών να κλείσουν τα βιβλία τους για να εργαστούν μαύρα με αποτέλεσμα το κράτος να μην εισπράττει τίποτε. Όταν ένας επαγγελματίας έχει € 8.000,00-10.000,00 έσοδα πως να δώσει παραπάνω από τα μισά σε ασφαλιστικές εισφορές, τέλη κτλ;
Ορισμένοι λοιπόν φόροι είτε σε αυτό που χαρακτηρίζει το κάτι παραπάνω είτε στα βασικά μιας δραστηριότητας όχι μόνο δεν αποδίδουν αλλά στραγγαλίζουν την όποια ελπίδα ανάπτυξης. Κι ενώ αυτό είναι κάτι που έχει καταλάβει όλη η κοινωνία αφού το ζήσαμε τόσο με τους φόρους στα καύσιμα όσο και με τα τέλη κυκλοφορίας, οι κυβερνούντες εξακολουθούν να επιμένουν σε αυτή τη λογική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου